ประสบการณ์ความรัก

สวัสดีชาวพันทิปทุกคนค่ะ เรามีเรื่องที่อยากจะแบ่งปันให้ทุกคนได้รับฟังค่ะ คือตัวเราเองขอแทนตัวเองเป็นนามสมมุติ ว่า แพรว นะค่ะ คือตอนแรกเราเล่าก่อนนะค่ะว่าเราเองมีแฟนเก่าค่ะ ชื่อ เอ (นามสมมติ) คบกันมา7ปี เรารักกันมาก อยู่เ้วยกันทุกวัน ไม่ค่อยจะทะเลาะกันเลย เพราะเขาเป็นฝ่ายที่ยอมเราเสมอมา มีแต่เราที่จะงี่เง่าเอาแต่ใจ ไม่เคยสนใจเขา เลย เขาก็จะคอยตามง้อเรา ตลอด แต่ช่วงระยะที่อยู่ด้วยกันนั้นเราเองมีความสุขมากๆ ไม่เคยต้องมาร้องไห้บ่อยๆ เราอยากได้อะไรเขาเองก็จะหาไห้ทุกอย่าง ตามใจตลอด ไห้เงินเราใช้ แต่แล้วเรื่องทุกอย่างมันก็จบลง ภายในวันเดียว 22/11/60 ทุกอย่างพังทลายลงไปภายในแปบเดียว เราไปเรียนตามปกติ เอแฟนเรา ก็ได้โพสในเฟสเขาว่า อยากอยู่คนเดียว ไอ้เราก็เอะใจ เกิดไรขึ้นด้วยความโมโหของเรา ก็ทักไปด่าเขาเลย แฟนเก่าเราเป็นคนเงียบๆ ไม่เถียง อะไรเราเลย น้อยครั้งที่จะเถียงเรา เราเลยไม่เกรงใจเขาเลยด่า ว่าเขาไปเต็มที่ เขาตอบมาว่า ไห้เราแยกกันอยู่เถอะ เขาเหนื่อย เขาอยากอยู่คนเดียว เราเองก็เสียใจ นาทีโกรธมาก ไม่รู้ว่าเขามีคนอื่นหรือเปล่า เราก็เลยรีบขี่รถกลับไปที่บ้านไม่เรียนอะไรทั้งนั้นไม่มีสติ เลยตอนนั้น ไปหาเขาเพื่อที่จะรอเคลียทุกๆอย่าง ขี่รถไปร้องให้ไป มันแย่มากๆ พอถึงบ้าน เขาหายไป เขาไม่อยู่ที่จะคุยกับเรา เราเองก็ใจหายมาก นั่งรอเขา ระหว่างที่รอ เพื่อนเราก็ทักมาหาเราไม่ขาดสาย จะมีเพื่อนคนนึงที่เราสนิทบอกกับเราว่า เก็บของเถอะ เขาไล่แล้วนะ ออกมาอยู่คนเดียวสักพักเถอะ เราก็ร้องไห้ตลอด เราก็เชื่อเพื่อนนะ เก็บของไป ร้องไห้ไป จนเก็บของเสร็จ อารมแบบ เห้ยบ้านที่อยู่มา7ปี คือถึงวันที่เราต้องไปแล้วหรอ เสียใจมากนาทีนั้น เรารอเขาตั้งแต่5โมงเช้า ยัน4โมงเย็น เขาก็มา เดินเข้ามาในห้องที่เรานั่ง สิ่งแรกที่เราทำคือเดินเข้าไปจับมือเขาพร้อมกับร้องไห้อย่างหนักถามเขาว่าคุยกับเราก่อนได้ไหม เรามีเรื่องอยากจะคุยด้วย ในใจมีคำถามมากมายที่อยู่ในหัวของเรา แต่เขาตอบเรากลับมาว่า เอาตามที่คุยกันนั้นแระ ตามที่คุยกัน พร้อมกับสะบัดมือเราทิ้งไป เราเองเสียใจมากๆ แต่เพื่อนเราก็มาทันเวลา ช่วยเราเก็บของแล้วพาเรากลับบ้านเราเอง ผ่านมา1-2 เดือน เราใช้ชีวิตแบบทรมานมากๆ แค่ลืมตาขึ้นมาน้ำตาก็ไหล เสียใจ เข้าใจหัวอกคนที่เขาจะตรอมใจ ไม่อยากกินอะไรสักอย่าง มึนอึน ไม่เป็นอันเรียนอันสอบ ชีวิตหดหู่มาก แต่ก็ได้กำลังใจจากเพื่อนแระครอบครัวเป็นอย่างดี ผ่านมาได้สักพัก เราได้มาต่างจังหวัดกับทางสถานศึกษา และได้พบผู้ชายคนนึง เขาเป็นคนที่น่ารักมาก เวลาเขายิ้มที่โลกทั้งใบของเราสดใสมากๆ เขามองเราแล้วยิ้มให้เรา เราเองก็มองเขาแล้วเราก็ยิ้มให้เขาในใจเราคือแบบ มันใช่อ่ะ ทำไมน่ารักไปหมด เราก็ชอบเขาไป แล้วเราก็แลกไลน์คุยกัน เย็นวันนั้นเราก็กลับมาบ้านของเรา ก็คุยไลน์กับแฟนใหม่ตลอดเวลา ผ่านไป4-5 วัน แฟนใหม่ของเรา เขาขอมาหาเราที่จังหวัดของเรา เราเองก็อยากเจอเขาเลยไห้เขามา หาเรา เราได้เจอกันครั้งแรก ด้วยความที่เขาอายุน้อยกว่าเรา เขาดูน่ารักไปหมด ขี้อ้อน ขี้ประจบ เอาใจเก่ง สระผมให้เรา ตัดเล็บให้เรา กอดเราบ่อยๆ หอมเราบ่อยๆ เราก็ไปรักเขาโดยที่ไม่รู้ตัว อาจจะเป็นเพราะเราไม่เคยมีแฟนอายุน้อยกว่ามันเลยทำให้เราเผลอตัวเผลอใจไปมากมายเหลือเกิน เราห่างกับแฟนใหม่เรา4-5 ปี เขามาหาเราได้2-3 วัน เขาก็กลับบ้านเขาไป เราก็คุยติดต่อกันโดยตลอด เราก็รักเขามากขึ้นทุกวัน ด้วยความที่เขาเป็นเด็ก เขา ก็จะงอแง งี่เง่ากับเรื่องแฟนเก่าเรามากๆ กลัวว่าเราจะกลับไปเวลาที่เขาไม่อยู่กับเรา เขาก็ชอบหาว่าเราไปแอบคุยกับแฟนเก่าไหม ไปหาแฟนเก่าไหม เราทะเลาะกันบ่อยมาก แต่เราใจเย็นเข้าใส่ตลอด เขาจะเป็นคนที่ใจร้อน ทะเลาะกันทีไรเขาก็จะบอกเลิกเราทุกครั้ง เราคบกับเขาด้วยความที่เหมือนเราปวดหัวปวดประสาทตลอด แต่เราเองก็รักเขาอ่ะทนตลอด ทนเพราะรักนะไม่ใช่เพราะอะไร ผ่านไป1เดือน เราก็ยังคบกันอยู่เขาก็ไปๆมาๆ บ้านเราบ้านเขาคืออยู่คนละจังหวัดกัน ก็ไปมาหาสู่กันตลอด เราเป็นคนที่เครียดง่ายมากๆ คือเหมือนคบกับเขาเราเครียดตลอดเลย เขาชอบระแวงเรา แต่เราก็แสดงให้เห็นถึงความบริสุทใจของเราตลอดเลยนะ ว่าเรารักเขารักมาก มีเขาคนเดียวพามาหาพ่อกับแม่ เขาก็พาเราไปหาแม่เขา เราก็คิดความรักครั้งนี้ต้องดีแน่ๆ แต่แล้วทุกอย่างไม่เป็นอย่างที่เราคิดเลย ผ่านมาจนถึงตอนนี้ ผ่านมา6เดือน ที่อยู่ด้วยกันมา เราเรียนจบ ย้ายมาทำงานที่บ้านเขาต่างจังหวัดก็กะอยากอยู่กับแฟน อยากอยู่ด้วยกันตัวเขาเองก็เรียนอยู่เขาก็อยากเหมือนอยากให้เราอยู่ด้วยนะ เราก็คิดฝันไปไกล เลย ผ่านมา2-3 วัน เรากำลังจะได้งานที่ต่างจังหวัด เขาก็โทมาหาเรา บอกว่า เมื่อคืนเขาฝันไม่ดี เกี่ยวกับเรื่องของเรา เลยอยากไห้เราอยู่บ้านเราไม่ต้องไปอยู่กับเขาประมาณนี้ เราเองก็ร้องไห้เลยนะ เพราะเราเองอยากอยู่กับแฟน เลยถามเขาไปตรงๆว่า ไม่อยากไห้อยู่ด้วยใช่ไหม เขาก็ยอมรับมันแระพูดออกมาว่า ใช่ มันอึดอัด กลัวไปไหนกับเพื่อนไม่ได้ กลัวว่าจะอยู่ใกล้กันเกินไป ไอ้ความที่เราโตกว่าอาจจะเป็นเพราะเราจิงจัง ไปหมด แต่เขามันยังเด็ก เลยคงคบเล่นๆกับเรา เราคิดไปเองทุกอย่าง เราเลยทะเลาะกับเขา เขาบอกเราว่า เขาไม่ได้รักเราเหมือนวันแรก เราเองก็งงกับเหตุผล ถามเขาว่ามีคนอื่นไหม เขาก็บอกไม่มี แต่เราเอะใจนะ เพราะก็อยู่ไกลกันไม่ได้อยู่ใกล้ๆกัน เราก็เสียใจ เงียบหายไปเลยนะ สุดท้ายก็มาตกลงกัน ว่าจะเอายังไง เรามาหาเขาถึงบ้านเพื่อที่จะได้เคียทุกอย่างในใจคิด เอาไงเอากัน เลิกก็เลิก7ปี ยังผ่านมาได้ เอ้ย พอมาถึงนะ มาเจอเขาอ้อนใส่ ทุกอย่างที่ทำใจมาพังไปหมดเลย เขาก็บอก อยากไห้อยู่ด้วยนะ แต่ก็อยากไห้เราไปอยู่บ้านแม่เขาที่อีกอำเภอนึง แต่ก็อยู่จังหวัดเดียวกัน ด้วยความที่เราอยากอยู่ใกล้เขามากที่สุดจึงตอบตกลง แล้วย้ายไปอยู่กับแม่เขา เชื่อไหม.เราเหมือนหลอกตัวเองอ่ะ เวลาพี่ๆที่ทำงานถามว่า มาอยู่กับใครที่นี่เราก็บอกมาอยู่กับแม่แฟนเพราะเราคนต่างจังหวัดมาทำงาน เขาก็จะสงสัยกันเอ้าทำไมไม่อยู่กับแฟน เราก็ตอบไม่ถูก เราก็ได้แต่เงียบๆ ใครๆก็ต่างพูดว่า เป็นพี่ไม่มาอยู่หรอกแบบนี้กับแฟนก็ไม่ได้อยู่ เราก็เริ่มเอะใจนึกคิดว่า เออที่มาอยู่มาทำงานที่นี่ไม่ใช่ว่าเราอยากอยู่กับเขาหรอว่ะ ไม่ใช่อยากอยู่กับแม่เขา แต่เราก็ไม่กล้าที่จะพูดกับเขา กลัวว่าเขาจะอึดอัดอีก หาว่าเราไปบังคับ ตอนนี้ เราก็ยังอยู่กับแม่เขาอยู่นะ ทำงานไป เขามาหาแค่วัน สุกเสาอาทิต เราก็คิดนี่เราเป็นแฟน หรือเป็นเมียน้อยเขาว่ะ แต่เราก็เหมือนหลอกตัวเองอ่ ตั้งแต่วันที่ทะเลาะกันตอนก่อนที่จะมาอยู่จังหวัดเขา วันนั้นเขาเองก็ลบทุกอย่างออกหมดเลยนะ ในเฟสทั้งรูป วีดีโอ โพส สถานะ ไม่มีอะไรบอกได้เลย ว่าเราเป็นแฟนกัน เราเองเห็นเขาลบก็ลบบ้าง เอาที่เขาสบายใจ เรามาอยู่นี่ได้ประมาณ2อาทิต ก็เกิดเรื่องขึ้น คืนนั้นมีผู้ชายคนนึงทักเฟสเรามา บอกเราว่า แฟนเราไปยุ่งกับแฟนเขา ถึงขั้นไปหากันเลย ผู้ชายคนนั้นโทมา ร้องไห้กับเรา บอกแฟนเราทำไมไม่ดูแลไห้ดีๆ เราเองโกดมาก เสียใจ ผิดหวังมาก ร้องไห้ออกมาเหมือนกัน ได้แต่พูดขอโทษฝ่ายนั้นไป เสียใจไปใหญ่เพราะเราทักไปถามแฟนเรา แฟนเราเหมือนไม่สำนึกผิด อะไรเลย ได้แต่ขำ ได้แต่ยิ้ม แล้วพูดว่า ก็น้องเขาน่าสงสาร เราโกดมาก ทักไปด่าผู้หญิงคนนั้น พอแฟนเรารู้ ก็มาว่าเราบอกว่า แค่นี้น้องเขาก็น่าสงสารพออยู่แล้ว เรานี่ จึ้กไปหมดเลย มันชาไปหมด คิดในใจ ทำไมไม่สงสารเราบ้าง เรามาอยู่ที่นี่ก็เพราะเขา แท้ๆ ไม่มีแม้แต่เพื่อน พี่น้อง พ่อแม่ คือมาตัวคนเดียวเลย ทำไมต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ เราเหมือนทุกอย่างกำลังจะพังลงอีกครั้งเหมือน7ปี นั้น เราไห้โอกาสเขานะ เขาบอกเขาจะไม่ทำอีก เราก็ไม่รู้ว่าเขาจะทำไหม เล่าไห้ใครฟัง ใครๆก็ต่างบอก ทำไมไม่เข็ด ทำไมไม่จำ เราเองหวาดระแวงไปหมดในเฟสเขา ใครมาคอมเม้นเวลาอยู่ด้วยกัน โทสัพก็เล่นของกันไม่ได้ เขาตั้งรหัส เราก็ดูอะไรไม่ได้ เรารู้สึกโดดเดี่ยวมากๆ ไม่รู้จะเอายังไงกับชีวิตต่อดี งานก็ต้องทำ ไม่อยากย้ายบ่อยๆ แฟนก็มี เหมือนไม่มี เวลาเจาไปเรียน เขาก็คงมีความสุขของเขา เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขายังรักเราอยู่ไหม เราไม่รู้ด้วยซ้ำในระหว่างที่เราอยู่บ้านแม่เขา เขาไปไหนกับใครหรือเปล่า มันเป็นความรู้สึกที่อธิบาย ยากไปหมด บอกกับใครก็ไม่ได้ ถ้าบอกครอบครัวเราก็กลัวทางบ้านจะเป็นห่วง เราอึดอัดมากๆ ไม่รู้จะเอายังไงกับชีวิต (ป.ล ลืมบอก แฟนใหม่เราอ่ะเวลาทะเลาะกันชอบทำร้ายร่างกายเราแรงๆเพราะเขาเป็นคนโมโหร้าย ไม่มีเหตุผล เวลาเขาผิดเขาก็จะหาเรื่องมาทำให้เขาถูกแล้วเราผิดเอง) *เราเองก็ได้แต่ขอที่น้อยๆระบายความอึดอัดของเรา เราเองร้องไห้ทุกวันคิดถึงบ้านคิดถึงเพื่อนคิดถึงน้อง* เราตอบตัวเองไม่ได้เลย ว่าอยู่ไปทำไม รักเขาขนาดนั้นเลยหรอ เราสับสนมากๆ แต่แน่นอนไม่ว่ายังไงเราเองรักมากก็ย่อมเสียใจอยู่ฝ่ายเดียว*
&&&&ขอบคุณที่รับฟังค่ะ&&&&
@@ เรื่องจริงมันยิ่งกว่าในละครอีกค่ะ @@